Pekin, stolica Chin to teren, do którego rzadko się zapuszczaliśmy, bo zaledwie przejazdem. Pekin jest za gorący latem, za zimny zimą, zawsze jednak otoczony smogiem i ludzką znieczulicą. Mnie kojarzy się dymem papierosów i silnie akcentowanym „R”.
| Populacja | 20 mln |
|---|---|
| Język | Chiński w dziesiątkach smaków (dialektów) |
| Strefa czasowa | UTC +08:00 |
| Waluta | 1 CNY |
| Gniazdko elektryczne | ~220V, wtyczki w 75% pasują |
| Przykładowe ceny | 60 CNY za tani pokój, 20 CNY za obiad, 2 CNY za 0,5l wody, 50 CNY za bilet do kina. |
Po wejściu do banku informuję pracownika ochrony o zamiarze wymiany waluty. Słysząc w język Szekspira, mężczyzna struchlał. Gestem kazał mi czekać i postawił na nogi całe kierownictwo oddziału.
Oto namiastka tego, co się wyprawia w chińskich parkach. Wystarczył dzień w Pekinie, żeby nakręcić nakręconego emeryta.
Wyszedłem z autobusu, łypiąc podejrzliwie na kierowcę, żądając jakiegoś wytłumaczenia. Ten tylko spokojnie zaciągał się papierosem. Zostaliśmy sami. Wokół pusty plac, betonowe szkielety budynków i ciemność. Oszukali! Zamiast Pekinu—Wąchock.
Od tej chwili ćwiczyłem tę minę nieustannie, bo biały człowiek w tym kraju, liczącym ponad 1,3 mld ludzi nadal jest chodzącą egzotyką, zjawiskiem, któremu przygląda się z niekłamaną ciekawością, niekiedy rozbawieniem i widoczną konsternacją. Skąd on się tu wziął, ten laowai?
Macha ręką w stronę starego radzieckiego UAZ-a. Obok rzędy podobnych pojazdów pozostawionych niedbale ruszają w wyścig do granicy. Komu tak się spieszy do tych Chin?
